Pistacje do tej pory jadłam albo po prostu jako orzechy, albo jako dodatek w lodach czy nadzienie w pączku lub innym cieście. Wtedy jednak są one dodatkiem do mleka, śmietany, łączone z cukrem czy słodzikiem i ich smak jest bardzo dobry. Tutaj, w paście, to po prostu 100% pistacji, bez dodatków, i ich smak był dla mnie zaskakujący! W ogóle się takiego smaku nie spodziewałam. Może słowo pasta z pistacji było przyczyną, że myślałam o czymś podobnym do tego, co jemy jako lody pistacjowe lub krem z tych orzechów. A tymczasem smak takich zmielonych orzechów okazał się bardzo skondensowany, mocny, zdecydowany. Jakby za bardzo. Nieco drażniący. Nie była to ani goryczka, ani pikantność, tylko jakaś zbytnia siła smaku. Było to coś innego niż po prostu gryziony orzeszek, coś jakby bardzo skondensowany smak wielu orzechów na jednej łyżeczce. Ta jego siła powoduje, że smak wydaje się przesadzony, nadmierny i w moim odczuciu nie nadaje się do jedzenia łyżeczką. Nie ma to uroku. Może gdyby był lekko dosłodzony? Nadaje się doskonale jako dodatek do czegoś, do jakiegoś kremu, do owsianki z bananem, który złagodzi moc tego smaku. Wtedy jest pyszny. Ja bardzo cienką warstwą posmarowałam sobie drożdżówkę z kruszonką i bułkę emilkę i wtedy to było to. A jednak drugi raz już go nie kupię, chyba że wymyślę do czego jeszcze mógłby pasować i z czym by się dobrze zharmonizował. Na razie jednak wolę inne pasty od Krukam i przy nich zostanę.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz